Search This Blog

Thursday, November 15, 2007

Roxy Music

Derde dag Harvard achter de rug. Enkele topzware boeken over postmoderne cultuur gelezen, die vooral eind jaren zeventig op kwam. Grappig wel dat in twee boeken Bryan Ferry en Roxy Music genoemd worden als eerste postmoderne groep: "Bryan Ferry was ironical and sincere, in and out of Roxy Music. Very clever, agonizingly fastidious, he managed to give the post-modern appearance of standing outside what he did -then a new posture - while at the same time, being hyper-involved and passionate. He was ironical and sincere when you heard ‘Virginia Plain’ for the first time, you were listening to a singer whose whole approach said, I’m not singing, I’m being a singer. Similarly, the looks, all of them, said that this is just a phase, just a costume for now. But at the same time, it mattered enormously how you looked... "
Alle tegenstrijdigheden maakten Roxy Music erg interessant. Ikzelf ontdekte ze toen Love Is The Drug uitkwam, halverwege de jaren zeventig, hun disco-nummer. Pas toen ik ging studeren ontdekte ik hun waanzinnige eerste plaat, tijdens een bezoekje aan goede vriendin Edith. Ze had een plaat van haar broer gekregen, maar vond hem walgelijk. En erger nog, haar broer vond dat ook. En hij had hem ook weer gekregen van een kennis, die... etc. Ik nam hem mee en was meteen verkocht, vanaf de eerste tonen. If There Is Something heb ik volkomen grijs gedraaid, volkomen ontroerd op mijn kleine studentenkamertje. En nog steeds krijg ik kippenvel bij de schelle en felle uithalen op de blaasinstrumenten (oboe, klarinet), halverwege het nummer. Niemand anders in mijn omgeving kon het aanhoren, hetgeen me bleef verbazen. En de dominee in me bleef het proberen, tot op de feestjes toe waar ik af en toe disk-jockey speelde. "Kan die tering-herrie af" was nog de meest complimenteuze reactie. Blij toe dat de serieuze academici op het gebied van cultuurtheorie me steunen in mijn fandom.

No comments: