Discussie op de radio en in de Volkskrant over cabaret: oudere critici vinden het cabaret tegenwoordig minder leuk en minder relevant dan vroeger, minder maatschappelijk bewust. Tsja. Jongere cabaretiers natuurlijk meteen in het geweer, met kreten als 'generatiekloof' of 'cabaret is niet meer dan mensen aan het lachen maken'. Zou niet iedere tijdgeest zijn eigen vorm van cabaret vereisen? Ik moet bijvoorbeeld denken aan de eerste programma's van Freek de Jonge.
Dat vond ik, en velen met mij, geweldig: De Komiek in 1980, bijvoorbeeld en De Tragiek, daarna, als ik het goed heb. In een echte herfsttijdgeest. Verwarring overal, polarisatie, vervreemding en nihilisme. De Jonge was grappig, maar spon als eerste ook een verhaal en gaf zo diepgang en houvast, trok een lijn door de verwarring heen. Later vond ik hem vooral irritant, maar ik vraag me af of hij anders was, of dat de tijdgeest veranderde. Tegen Youp van 't Hek heb ik altijd een vooroordeel gehad, maar de tweede helft van de jaren 80 was hij wel de vorm van cabaret die waarschijnlijk beter paste dan Freek: snelle grappen, beetje schoppen, lachen om jezelf, oppervlakkige reflectie.
En daarna las ik in een recensie van een dvd van Don Quishocking, een fameuze cabaretgroep uit de jaren zeventig. Wat ik niet wist is dat zij zich hebben opgeheven na een uitzonderlijk emotioneel programma in 1980 (alweer: herfst..!). Een van de leden bleek bij de Baghwan gegaan te zijn en de rest kon dat niet accepteren. Ze probeerden dat in een, volgens de VK, 'zeer persoonlijk en bikkelhard' programma te vertalen: Jacques Kloters ligt aan het begin van het programma in een bed en weigert eruit te komen zolang George Groot nog in het Oranje loopt. Aan het eind van de avond moet hij echter wel, als hij naar huis moet. En iedere avond opnieuw rijten ze elkaars wonden weer open. Uiteindelijk heffen ze zichzelf dus op. Pfoe, zouden de hedendaagse critici dat nu onder 'relevantie' scharen? Ik ga het zeker benoemen in mijn boek, onder het kopje 'heftige herfsttaferelen'.
Dat vond ik, en velen met mij, geweldig: De Komiek in 1980, bijvoorbeeld en De Tragiek, daarna, als ik het goed heb. In een echte herfsttijdgeest. Verwarring overal, polarisatie, vervreemding en nihilisme. De Jonge was grappig, maar spon als eerste ook een verhaal en gaf zo diepgang en houvast, trok een lijn door de verwarring heen. Later vond ik hem vooral irritant, maar ik vraag me af of hij anders was, of dat de tijdgeest veranderde. Tegen Youp van 't Hek heb ik altijd een vooroordeel gehad, maar de tweede helft van de jaren 80 was hij wel de vorm van cabaret die waarschijnlijk beter paste dan Freek: snelle grappen, beetje schoppen, lachen om jezelf, oppervlakkige reflectie. 
En daarna las ik in een recensie van een dvd van Don Quishocking, een fameuze cabaretgroep uit de jaren zeventig. Wat ik niet wist is dat zij zich hebben opgeheven na een uitzonderlijk emotioneel programma in 1980 (alweer: herfst..!). Een van de leden bleek bij de Baghwan gegaan te zijn en de rest kon dat niet accepteren. Ze probeerden dat in een, volgens de VK, 'zeer persoonlijk en bikkelhard' programma te vertalen: Jacques Kloters ligt aan het begin van het programma in een bed en weigert eruit te komen zolang George Groot nog in het Oranje loopt. Aan het eind van de avond moet hij echter wel, als hij naar huis moet. En iedere avond opnieuw rijten ze elkaars wonden weer open. Uiteindelijk heffen ze zichzelf dus op. Pfoe, zouden de hedendaagse critici dat nu onder 'relevantie' scharen? Ik ga het zeker benoemen in mijn boek, onder het kopje 'heftige herfsttaferelen'.
No comments:
Post a Comment